„Beats” w reżyserii Briana Welsha ma w sobie zarówno szorstkość kina młodych gniewnych, jak i energię Mathieu Kassovitza rodem z jego arcydzielnej „Nienawiści”. Tu też oglądamy młodych chłopaków z niezamożnych rodzin, których życie zmieni się w jedną, wyjątkowo obfitą we wrażenia noc.

Dobrze znamy tę historię: z małego, prowincjonalnego miasteczka znika bez śladu blondwłosa nastolatka. Czy była lubiana? Nie wiemy, ale ktoś nazywa ją wredną, a ktoś inny przypomina sobie, że się z nią kumplował w siódmej klasie. Czy miasteczko poradzi sobie z piętnem zbrodni? Co jeszcze skrywają przystrzyżone trawniki i wzorowe żony?

Nie, tytuł nie jest dla atencji! Otóż w kinie amerykańskim był taki czas, że (nomen omen) namiętnie tworzono komedie o młodych ludziach szukających okazji do porzucenia wianuszka lub metamorfozy w prawdziwego mężczyznę. Słowem: nastolatki chciały uprawiać seks.

Gdyby musical nie był już wystarczająco szalony w swojej ekscentryczności i utopijności, w opieraniu się tyranii realizmu! A tu jeszcze Alan Parker przed debiutem fabularnym mówi: „chcę zrobić musical gangsterski, w którym rolę gangsterów i klubowych tancerek przejmą dzieciaki!”. Potem dodaje jeszcze: „a gdyby tak zamiast nabojów amunicję stanowiła… bita śmietana?”. W roku 1976 ziszcza się marzenie reżysera: na ekrany wchodzi „Bugsy Malone”.

„Romanca na trąbkę” to czechosłowacka historia jednego zmysłowego lata, które wspólnie spędzają Vojta (Jaromír Hanzlík) i Terina (Zuzana Cigánová). On jest studentem, który pod nieobecność ojca opiekuje się dziadkiem, ona jest z rodziny, która jeździ po kraju z obwoźnym lunaparkiem. Jest to prawdziwa wakacyjna miłość: gwałtowna, zmysłowa, niemożliwa. Gdy wakacje się skończą, Terina będzie musiała wyjechać.

„Wielką majówkę” w reżyserii Krzysztofa Rogulskiego można próbować odczytywać w kluczu coming of age’owym, ale tak naprawdę ważne jest tu nie tyle „przejście” z jednego etapu życia w drugi, inicjacja seksualna lub emocjonalne dojrzewanie, ile młodzieńcza z ducha beztroska i poszukiwanie własnej wersji wolności w niesprzyjającej ku temu rzeczywistości.

Oczywiście, „Avengers: Koniec gry” to nie jest film realistyczny i nikt o zdrowych zmysłach nie będzie próbować tej teorii opchnąć. Ale sprzedawanie „złudzenia przypadku” jako rewolucji jest, moim skromnym zdaniem, małym oszustwem.

Bardzo lubię „Uciekaj!” Jordana Peele’go, ale „To my” wywaliło mnie z butów. Mam kilka wątpliwości, ale nie o nich będę mówić, za to chętnie poopowiadam o zaletach. Weź espresso i obejrzyj video. Innej kawy nie zdążysz wypić 😉

„Władcy przygód” to z jednej strony nastoletnia wersja „Mission Impossible”, z drugiej zaś postrzelona komedia na miarę polskich możliwości.

W latach 90. młodymi umysłami zawładnął tworzący na marginesie, nienależny i totalnie pojechany Gregg Araki. To właśnie jemu poświęcę na blogu kilka kolejnych tygodni.