Początek „Czerwonego żółwia” nie sili się na oryginalność. Oto poznajemy kolejne wcielenie Robinsona Crusoe, wyrzuconego na dziewiczą wyspę, którą zamieszkuje tylko kilka gatunków zwierząt. Natura wydaje się mu nie sprzyjać, a mężczyzna czuje się pozostawiony samemu sobie. W pewnym momencie ujawnia się jednak jej metafizyczny charakter, który pozostaje nam tylko zaakceptować. Ziarnistość obrazu sprzyja tej wizji – piaszczystość plaż i muliste otchłanie głębokich wód pięknie się prezentują i w jakimś sensie sugerują nieprzejrzystość, nietransparentność wyborów, których ta natura dokonuje, a którym poddany jest człowiek. Przy całym zniuansowaniu obrazu wyspy (który wydaje się pozornie mieć niewiele do zaoferowania, bo skąd – można by zapytać – skoro przestrzeń jest bardzo ograniczona), pojawia się problem dość banalnych refleksji na temat samotności i bezsilności, wspomaganych jeszcze przez brak języka. To gesty i ruch mają być nośnikiem emocji, nie słowo, ale o ile natura jest, nomen omen z natury, „niema” i potrafi wyrażać się wizualnie, to w sytuacji przedstawiania relacji, jakie łączą jedynych na wyspie ludzi, widz rozkłada ręce – większość tego, co zrozumie, wydaje się wtórne, gesty niezrozumiałe, a znaczenia ulotne. To wszystko sprawia, że z większą ciekawością spoglądałam na dreptające kraby i zwinne kijanki niż na bohaterów.

Ocena: 3,5/6

„Czerwony żółw”, reż. Michael Dudok de Wit, FR/JP 2016, 80′