Cykl PROJEKT REMAKE przypomina o poprzednich „Narodzinach gwiazdy”: filmach kolejno z lat 30., 50. i 70., które poza przejmującą fabułą mają do zaoferowania wybitne kobiece kreacje i opowieść o kolejnych dekadach funkcjonowania Hollywood i amerykańskiej sceny muzycznej. W dziełach Williama Wellmana, George’a Cukora (zwłaszcza jego!) i Franka Piersona odbija się jak w soczewce kondycja Fabryki Snów, ale też charakterystyczne dla każdej epoki sposoby opowiadania zawsze tej samej historii.

U Johna Hughesa high school nie jest sielskim miejscem; to magiczny *czas liceum* sprawia, że myślimy o nim ciepło. A jest to czas, kiedy po prostu dobrze się bawisz, bez względu na wszystko. Jeśli tylko masz dość odwagi.

Zbitek sytuacji i rozmów, często absurdalnych, robi wrażenie patchworkowego tworu sklejonego z ujęć trójmiejskich atrakcji, szowinistycznych/homofobicznych żartów i chybionych wątków.

Nie chciałam o tym filmie pisać, bo choć wiem, że to film dla wielu ludzi ważny (Ważny. Potrzebny. Mocny.), to jest to fenomen, który na plecach niesie temat, a nie artystyczne ambicje. A ja w kinie najbardziej jednak lubię kino *sensu stricto*.

„Ania, nie Anna” nie jest zapewne serialem idealnym, ale budzi we mnie gorące uczucia: tęsknotę za intensywnością przeżyć, nostalgię, dziecięcą radość.

Historia O.J. Simpsona—legendarnego sportowca, a potem znanego skądinąd aktora, który po niemal 30 latach kariery zostaje oskarżony o morderstwo—tylko z pozoru może wydać się kolejną opowiastką o wzlocie i upadku celebryty. W istocie jest ona bowiem czymś więcej: pisaną przez wielkie „H” Historią o wzlocie i upadku Stanów Zjednoczonych.

Nie chce się wierzyć, że Wes Anderson, autor filmów o postaciach tak zniuansowanych jak Fantastyczny Pan Lis czy bracia Whitman z „Pociągu do Darjeeling” stworzył w „Wyspie psów” świat tak uproszczony. Mieszkaniec Megasaki może być albo „cat person” albo „dog person”, ostatecznie jednak ten ostatni, ślepo wpatrzony w burmistrza miasta, będzie musiał pozbyć się swojego psa i wydać go na pastwę losu na Wyspie psów. Koty mogą zaś spać spokojnie na kolanach władzy (cliché alert!).

Letnie słonce, krótkie spodenki, śniadania w ogrodzie i smak soczystych moreli – Guadagnino zachęca nas, byśmy o „Tamtych dniach, tamtych nocach” rozmawiali przy użyciu zwodniczych epitetów, które skupiają się na rekonstrukcji ulotnego wrażenia – pewnego romansu, który wydarzył się latem roku 83’.

„Listy do M. 3” cierpią na zdiagnozowaną i szeroko już opisaną chorobę franczyzową. Nieuchronne porównania z „tym pierwszym najlepszym” filmem powinny motywować twórców (a zwłaszcza producentów) do sprostania wygórowanym oczekiwaniom widowni – tymczasem jest zupełnie odwrotnie.

Polska widziana oczami Stasika jest stanowczo prowincjonalna, ogłupiona i nacjonalistyczna. Przekonuje nas o tym kreacyjna forma „Opery…”, trudna w odbiorze, wręcz nieznośna, ale jednocześnie wyrazista, wybitnie autorska.