W filmie McQuarriego scen akcji nie brakuje, ale zniknął z nich polot i przekonanie, że w kinie niemożliwe nie istnieje. Jest precyzja, ale nie ma zabawy. Wszystkie wysiłki reżysera prowadzą do odtworzenia pewnego retro-klimatu — podobnie jak robili to J.J. Abrams w „Gwiezdnych wojnach: Przebudzeniu mocy” i Sam Mendes w „Spectre” — co czyni „Fallout” w pewien dziwaczny sposób filmem modnym, ale niekonieczniem stylowym.

Inaczej niż „Lady Bird” Grety Gerwig – romantyczna wizja przedmieść, w której mgliste wspomnienie lat dwutysięcznych organizowało stylistyczne wybory – „Twój Simon” jest aktualny do szpiku kości, także dzięki wyrazistym kolorom, których nie osłabia nawet intensywnie świecące słońce.

„Lady Bird” arcydziełem czyni właśnie ta Frommowska „wolność do” – czyste pragnienie postępowania po swojemu. Debiut reżyserski Gerwig nie sytuuje się w kontrze do mainstreamu, mężczyzn, stereotypowych kobiecych wizerunków, czy czegokolwiek innego, co chcielibyśmy postawić na drugiej szali. Jest naturalny i prostolinijny, a przez to ujmujący.

Wycofany z pozoru reżyser w białych rękawiczkach i z matematyczną precyzją tka bowiem swój arras, by ostatecznie efekt tej misternej pracy potraktować z nonszalancją jak pierwszy lepszy dywan.

W kilkanaście dni po premierze „Wonder Woman” trudno na facebookowym wallu lub Filmwebie nie natknąć się na zachwyty nad Gal Gadot. Ja też z nieskrywaną fascynacją obserwowałam jej piękne ciało (wyłączając na chwilę rejestrowanie narracji, zresztą bez większej szkody dla odbioru) i zazdrościłam wygranej w genetycznej loterii. Nie można jednak dać się zwieść – parę femini-wstawek i charyzmatyczna aktorka (bo nie bohaterka, niestety) nie zagwarantowały filmowi spełnienia.

„Pięknej i Bestii” Condona brakuje przede wszystkim wyobraźni – elementu, bez którego nie da się stworzyć porywającej filmowej baśni. Wbrew obiegowej opinii, opowieść o Pięknej i Bestii to nie samograj, a jedynie szkic; jej potencjał ujawnia się dopiero w konkretnej realizacji.

„Historia jest histeryczna: istnieje tylko wtedy, gdy zaczynamy się jej przyglądać” – tak napisał kiedyś Roland Barthes*. Oglądając „Jackie” mamy wrażenie, że żadne stwierdzenie nie odda charakteru filmu Pablo Larraína lepiej niż słowa autora „Mitologii”.

Podczas pierwszego seansu dałam się uwieść widowiskowości „La La Land” i sprawności, z jaką reżyser „Whiplash” wywołuje w nas erotyczne wręcz zaangażowanie – kusi powabem i zachęca do koncentrowania wzroku na pięknych ludziach i przedmiotach (często zresztą traktując tych pierwszych jak atrakcyjne obiekty). Niestety, choć wszystko każe nam pokochać ekranowych bohaterów oraz historię rozegraną w „żywych” barwach i w szerokim Cinemascopie, to ostatecznie wszystko prowadzi do degradacji musicalowej poetyki.

Komiksowi giganci, DC Comics i Marvel, od lat walczą ze sobą o uwagę odbiorców wydawanych przez nich komiksów i filmów, ale epicentrum tych zamieszek stanowi obecnie właśnie kino. Wojna trwa zatem w najlepsze, choć trudno właściwie powiedzieć, by była to walka wyrównana, bo strony konfliktu nie dysponują podobną siłą i zasobami. DC Comics można porównać do Szybkonogiego Achillesa, który po prostu (zakładając kontynuację wypracowanej strategii) nigdy nie dogoni żółwia. Oficjele z Time Warner (którego część stanowi DC) mają bowiem sporo energii, ale na krótkim dystansie: pakują pięć filmów do jednego i wysyłają w paczce do kin na całym świecie, błagając widzów o wyrozumiałość i prosząc o łaskę sentymentu.

W obliczu tej skrajnej stylizacji autentyzm „Baby bump” może wydawać się projektem nie do zrealizowania, a jednak Czekaj osiąga na tym gruncie stuprocentowe zwycięstwo. Bezkompromisowo i hałaśliwie, jak na debiutanta przystało, rozprawia się z wyidealizowanym portretem zawstydzonego „młodego dorosłego”, który wstydliwie skrywa rozbuchany testosteron.