Jim Jarmusch nigdy nie uchodził za uszczypliwego wobec własnej kultury – przyjmował ją z dobrodziejstwem inwentarza, akceptując jej wady i zalety. Być może właśnie takie podejście – życzliwego, choć nie naiwnego twórcy – pozwoliło mu odkryć niezbywalny, a jednocześnie ulotny komponent amerykańskości: nudę.

Na listę składa się dziewięć tytułów, bo każdy kolejny, który chciałam wpisać w miejsce dziesiąte, wydawał się „nie na miejscu”. Niech będzie zatem dziewięć – od wielu lat to moja ulubiona liczba.

Warto za to mieć zasady. Mnie tych zasad dostarczył tekst Michała Oleszczyka „Dobra krytyka a polska krytyka”, wygrzebany z czeluści jego bloga. Napisany w 2010 roku, przez wiele lat był (i wciąż pozostaje) dla mnie drogowskazem, choć nie ukrywam: z chęcią zasiadam do napisania do niego postscriptum, bo i w tym tekście czeka na krytyczkę kilka pułapek.

W tym roku tak się ładnie złożyło, że mogę po raz pierwszy ułożyć ładną, okrągłą piętnastkę najlepszych filmów roku 2019. Będzie to jednak lista szczególna, bo o ile w zeszłym roku za cel postawiłam sobie nadrobienie większości Ważnych Filmów Roku — czyli takich, o których się mówi i pisze w guście „najlepszy film o CZYMŚ TAM od czasów CZEGOŚ TAM” (lol, te zdania są takie śmieszne) — o tyle w tym rzekłam: mam ochotę pooglądać co nieco ekranowych przeciętniaków.

Zabawa „w wolność”, tak chętnie (i długo!) przez Serrę obrazowana i sprzedawana jako spektakl „dziejący się na naszych oczach”, odwraca uwagę od kwestii zasadniczej: czy każdy może się tak „bawić”?

W latach 90. młodymi umysłami zawładnął tworzący na marginesie, nienależny i totalnie pojechany Gregg Araki. To właśnie jemu poświęcę na blogu kilka kolejnych tygodni.

JEZIORO OSOBLIWOŚCI, reż. Jan Batory, 1972 „Jezioro osobliwości” jest w istocie filmem osobliwym. Ten melodramat, oparty na jednej z powieści Krystyny Siesickiej — pierwszej damy polskiej literatury młodzieżowej — opowiada historię 16-letniej Marty, która musi poradzić sobie z wielkimi zmianami w swoim życiu. Matka dziewczyny ponownie wychodzi za mąż, i to za człowieka, który jest […]

Dla wszystkich, którzy lubią młodych bohaterów, smak pierwszej miłości i przyjemne ciepło, które rozchodzi się po ciele, gdy wszystko zmierza do dobrego zakończenia.

🗼Panie i Panowie, RKO przedstawia: 🗼 PANOWIE W CYLINDRACH / TOP HAT, reż. Mark Sandrich, 1935 Często mówi się o filmach z Fredem Astaire’m i Ginger Rogers jak gdyby był to 10-odcinkowy serial; swego rodzaju monolit. „W latach 30. najpopularniejsze były musicale z Astaire’m i Rogers”; „Astaire i Rogers przyczynili się do rozwoju gatunku”; „Filmy z […]

Połączenie sympatii do kina młodzieżowego i musicalu może wydawać się kuriozalne, ale w mojej głowie te upodobania są spójne. Zarówno coming of age movies (a zwłaszcza high school movies), jak i musicale prezentują zwykle świat, który choć *przypomina* rzeczywistość poszczególnych dekad, to nie istniał nigdzie indziej, jak tylko na ekranie. Skręt w stronę utopijnej wizji świata w moich oczach czyni te filmy fascynującymi.