Z pozoru jestem racjonalną kinomanką: nie oglądam siedmiuset filmów rocznie, nie rzucam wszystkiego, żeby iść do kina, nie zawsze mam ochotę na seans filmowy. Ale gdy coś „zaklika”, to często przepadam na długie godziny. Przestałam sobie wyrzucać, że oglądam „za mało” — cenię sobie czas, jaki mogę poświęcić nie tylko na oglądanie filmów, ale na ich poznanie.

Całe moje życie kręci się wokół kina: jeśli go nie oglądam, to go uczę, piszę o nim, opowiadam, rozmyślam. Serce bije mi szybciej na widok starych musicali, Orsona Wellesa i Clarke’a Gable i nic mnie tak nie śmieszy jak filmy Ernsta Lubitscha i Jacquesa Tatiego. Na blogu znajdziesz przede wszystkim portret moich minionych (lub wciąż żywych) afektów w postaci tekstów, które mają tę wartość, że mogą Ci opowiedzieć o kinie z perspektywy, o której nie wiedziałeś_aś, że istnieje.

Oprócz bloga prowadzę podcast „Wtem, piosenka” o filmowych musicalach z Kasią Czajką-Kominiarczuk (Zwierz popkulturalny), a moim wyjątkowo dopieszczonym dzieckiem jest projekt „Na wyrywki”, w którym za pomocą wideoesejów opowiadałam o polskim kinie przez pryzmat motywów zapomnianych. Na co dzień pracuję jako social media spec dla festiwalu Nowe Horyzonty.

___

Jeśli chcesz mnie o coś zapytać, śmiało, napisz: patrycja.much0@gmail.com